Ervaringsverhaal Jane

Omdat ik nu de ruimte in mijn hoofd heb om na te denken over hoe verder in de toekomst na mijn aneurysma, ben ik eens gaan googlen en zo op jullie site terecht gekomen.

Er vanuit gaande dat iedere gebeurtenis die op je levenspad komt, ergens voor dient, weet ik dat het delen van mijn levenservaring wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt, zeker waardevol kan zijn voor anderen en die daar kracht uit kunnen halen tijdens hun herstelproces na een aneurysma.

Als 56-jarige vrouw die volop in het leven staat met een lieve dochter en zoon en partner, enthousiast is in haar werk in de zorg, altijd leergierig is, openstaat voor nieuwe ideeen en samenwerking, komt de ‘onverwachte gebeurtenis’ van een hersen aneurysma, totaal uit een onverwachtse hoek. Ik had geen fysieke klachten, van hoofdpijn of duizeligheid, wel een beetje druk met werk en studeren in verband met mijn vakantie, maar dat hoort erbij.

‘Oeps’, mijn geluid valt weg tijdens een vergadering. Ik zie dat andere mensen praten maar hoor niks, daarna werd mijn zicht wazig en krijg ik enorme hoofdpijn, transpireren en dreig weg te vallen. Als ademcoach kan ik mijn ademhaling rustig houden en andere mensen schieten mij te hulp. Het gaat echt niet goed met me. Mijn zoon die ook aanwezig is maakt zich zorgen en we besluiten om naar huis te gaan (125 kilometer van huis). In de auto werd de pijn nog heftiger met braakneigingen, misselijkheid en trillen. Mijn zoon neemt contact op met 112 en langs de snelweg ben ik door de ambulance opgevangen en naar het ziekenhuis gebracht.

Daar aangekomen was er veel paniek aan de hand van mijn symptomen. Ik ben altijd wel bij bewustzijn gebleven en begreep helemaal niet wat er aan de hand was. Uit de scan bleek dat ik een aneurysma had en ben toen met spoed overgebracht naar het ziekenhuis in Tilburg. De ernst van de situatie had ik nog steeds niet door. Ik had nog nooit van een aneurysma gehoord, wist niet eens hoe ik dat moest schrijven. Had enorm veel behoefte aan uitleg van verpleegkundigen en arts in het ziekenhuis. De volgende dag een operatie waarbij ze via de lies naar mijn hersenen zijn gegaan en het aneurysma hebben kunnen dichten. Operatie geslaagd, echter dag erna kreeg ik een bloeding in de lies, bloedvat was opengegaan. Enorm veel paniek en pijn omdat er een half uur hard gedrukt werd in de lies om het bloedvat te dichten. Daarna een week op de IC-afdeling verbleven en daarna naar afdeling neurologie.

Je hebt NAH(niet aangeboren hersenletsel) werd mij verteld. Die kwam hard binnen, omdat ik jaren als toegepast psycholoog werk met mensen met NAH. In mijn werk ben ik veel bezig met het brein, van psycho educatie tot therapie, gedragsverandering etc. Plots zit je aan de andere kant van de tafel, dat is een hele vreemde gewaarwording. Jij bent degene die nu zorg nodig heeft, een luisterend oor, adviezen hoe met de situatie om te gaan.

Eenmaal thuis revalidatietraject met medisch maatschappelijk werkster, fysiotherapeute en cognitieve ergotherapeute aan de slag gegaan. Met veel tranen, inzichten, positiviteit en veerkracht heb ik nu grotendeels het traject afgerond. 

Ik ben met een positieve mindset de gehele ‘onverwachte gebeurtenis’ aangegaan. Samengewerkt met mijn eigen fysieke helend vermogen/overlevingsmechanisme. Want die is krachtiger dan wij denken, vooral samen met je brein.

Dit is mijn verhaal in het kort samengevat.

Groetjes,

Jane