Hallo, graag wil ik mijn verhaal met julie delen. Ik ben Louis, geb,1970. Ik ben getrouwd en mijn vrouw en ik hebben 2 zoons van 21 en 26 jaar. Mijn hobby’s zijn hardlopen, zaalvoetbal en fitness.
Het was een drukke tijd, er veranderd veel in een korte tijd. Mijn oudste zoon is geslaagd voor zijn HBO- opleiding en gaat werken in het onderwijs. Ik ben zo’n 24 jaar service-monteur en heb net een nieuwe functie gekregen bij het bedrijf waar ik voor werk. Het is zaterdag 25 juni 2022, ik heb mijn laatste storingsdienst. Ik heb vandaag vrij geregeld om met mijn zoon een auto te kopen voor zijn nieuwe baan. We hebben een leuke dag samen en rijden alle adressen af die hij had uitgekozen. Bij het laatste adres vinden we wat hij zocht en kopen een autootje. Vol trots rijden we naar huis, hij in zijn nieuwe auto! S’avonds gaat hij uit met vrienden en wil hij de BOB zijn om zijn nieuwe auto te laten zien. Mijn vrouw en ik hebben nog een gezellige avond, maar zij gaat vroeg naar bed. Ik kijk nog sport, app met een vriend die jarig is…..om 23:50 schrik ik wakker….
Ik val nooit in slaap op de bank, ik sta een beetje gedesoriënteerd op en doe het licht uit en ga naar boven. Ik voel een lichte hoofdpijn en hoop dat ik geen griep krijg. Ik loop de trap op naar boven en voel plots een scherpe pijnscheut in mijn hoofd. Eerst denk ik nog dat er een steen op mijn hoofd is gevallen maar ik ben thuis, op de trap…..112 bellen schiet meteen door mijn hoofd! Ik kruip de trap op en kruip op bed bij mijn vrouw en maak haar wakker. Zij schrikt..wat is er? Je moet een ambulance bellen voor me, ik heb zo’n pijn in mijn hoofd! Dit is mijn laatste herinnering….
Hierna ben ik 5 weken van mijn geheugen kwijt. Mijn vrouw belt mijn zoon dat hij naar huis moet komen. Hij rijdt met mijn vrouw achter de ambulance aan. Op de SEH in Alkmaar spuug ik alles onder. Op de scan is een bloeding in mijn hoofd te zien. Ik moet naar een ziekenhuis met een neurologische afdeling. In Amsterdam was geen plek, door naar Den-Haag.
Onderweg reageer ik nergens meer op en de snelheid van de ambulance gaat omhoog. Om 04:00 word ik geopereerd en wordt er een drain geplaatst want ik had een waterhoofd. Ik lig op de I.C. aan de beademing en sonde voeding. Mijn vrouw krijgt van de verpleegkundige mijn trouwring in haar hand. Zij denkt dat ik ben overleden. De verpleegkundige verontschuldigd zich en vertelt dat op de I.C. geen sierraden zijn toegestaan. Er worden nog scans gemaakt en een angiografie. De bloeding wordt niet gevonden. Na een week op de I.C. ga ik naar een verpleeg afdeling.
Daar weten ze zich geen raad met de drain en treden er vaatspasmes op in mijn hersenen. Weer terug naar de I.C. Na nog een week mag ik naar het AMC in Amsterdam. Gelukkig dichter bij huis voor mijn gezin, ik herken iedereen en er is grote opluchting. Plotseling krijg ik een epileptische aanval en blijk ik een hersenvlies-ontsteking te hebben door de drain.
Deze wordt verwijderd, en er volgt een drain-challange. Mijn lichaam moet zelf de druk in mijn hoofd oplossen. Dit lukt niet en er wordt met een injectienaald hersenvocht uit mijn ruggenmerg gehaald om de druk te verlagen. Uit eindelijk lukt het en knap ik langzaam op.
U heeft hersenletsel opgelopen zei de arts. Ik dacht man waar heb je het over? Ik kan bewegen, praten?
Dat ik moest revalideren was mij wel duidelijk. Ik liep met een rolator en mocht alleen naar buiten in een rolstoel. Na 6 weken ziekenhuis mag ik naar Heliomare in Wijk aan Zee, ik heb mij daar erg veilig en verzorgd gevoeld. Hier heb ik nog 6 weken gerevalideerd. Wel werd hier mijn letsel steeds duidelijker: een paniek aanval in de supermarkt, zeer snel moe, geïrriteerd…
Mijn korte termijn geheugen was aangetast en ik was gedesorienteerd. Na mijn ontslag heb ik een afspraak gemaakt bij de neuroloog. Ik wilde stoppen met mijn epileptie medicijn en weer auto rijden. Na overleg mocht ik de medicatie halveren, er volgde nog een telefonische afspraak over 2 weken. De arts had zo ook de tijd om te overleggen met mijn behandelaars aangaande het auto rijden.
2 weken later kreeg ik groen licht voor het auto rijden en het stoppen van de medicatie. Ik ging weer naar mijn werk voor koffie en een praatje. Enkele weken later begon ik langzaam aan werk te hervatten. Ik was erg gemotiveerd en legde de lat steeds hoger, schouders er onder en door vechten.
Uurtje langer doorgaan, nog een dag extra werken… Na een jaar werkte ik weer 4 dagen van 4 uur. Ik was totaal gesloopt en overprikkeld, dit ging niet langer zo. In Februari van 2024 ben ik gestopt met vechten en werken. 4 maanden later ben ik 100% afgekeurd door het UWV en ben ik uit dienst getreden bij het bedrijf waar ik ruim 25 jaar gewerkt heb.
Nu volg ik nog een behandeling bij Heliomare/Hersenz om beter te leren omgaan met mijn klachten. Ik leer hier ontzettend veel en kijk ook iedere keer weer uit naar het kontakt met mijn lotgenoten.
Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan helpen, of dat zij hier herkenning in vinden.
Groeten Louis