Esther is 44 jaar als ze op 11 maart 2018 volkomen onverwacht een SAB krijgt tijdens het bezoek aan een sportevenement. Ze vertelt zelf haar verhaal.
Op 11 maart 2018 waren wij in Den Haag om naar de marathon te gaan kijken waar mijn stiefzoon aan mee deed. We hadden in een klein cafeetje van tevoren koffie gedronken en stonden buiten langs de route te wachten totdat hij voorbij kwam. In de verte kwam de groep aanrennen en voor mijn gevoel kwam er een kudde olifanten op me af gestormd. Ik werd overweldigd door die aanblik. Mijn benen werden een soort van vla en ik zakte in elkaar tot grote schrik van mijn vriend. Op dat moment had ik hele heftige hoofdpijn en hele erge nekpijn en zag lijkbleek. Ik krabbelde overeind en ben op een bankje gaan zitten en de pijn nam af. Mijn vriend vond het beter om mij naar het huis van zijn stiefzoon te brengen zodat ik op de bank kon gaan liggen en dat hebben we gedaan.
Toch maar naar het ziekenhuis
Vervolgens heb ik onder het genot van een kop thee de finale gekeken van ‘Wie is de Mol’ want die hadden we de avond van tevoren gemist. Het ging best goed totdat ik hartstikke misselijk werd en moest overgeven. Na zijn marathon kwam mijn stiefzoon thuis en vroeg mij wat er aan de hand was. Hij heeft mij vervolgens op de logeerkamer in bed gelegd en ik ben in slaap gevallen. Die avond stond hij naast mijn bed met de telefoon: “Ik heb de huisartsenpost voor je aan de lijn,” zei hij. Ik vond dat nergens voor nodig en zei dat ik de volgende dag wel naar de huisarts zou gaan. Hij stond er op dat ik de mevrouw aan de telefoon te woord stond en dat deed ik. Nadat ik haar had uitgelegd wat er was gebeurd en hoe ik me voelde vond zij dat ik me moest gaan melden bij de EHBO van het Westeinde Ziekenhuis.
Een hersenaneurysma
Mijn vriend en ik zijn met de taxi naar het ziekenhuis gegaan en ik kreeg de eerste scan. Een jonge neuroloog in opleiding kwam met de eerste berichtgeving: “We zien iets op de scan en denken dat het een tumor is.” BAM… die komt lekker binnen op een ‘gewone’ zondagavond. Om dat zeker te weten wilden ze nog een scan laten maken maar dan met contrastvloeistof. Haar dienst zat er inmiddels op (we waren al uren verder en het was inmiddels diep in de nacht) en de uitslag van de tweede scan werd verteld door wederom een jonge collega van haar. Het was een hersenaneurysma…
Verward en bang
Ik moest gelijk gaan liggen, UGGS uit, niet bewegen en ik werd meegenomen naar de Intensive Care waar ik werd uitgekleed, een blauw schort aankreeg en op allerlei toeters en bellen werd aangesloten met de daarbij behorende hele nare infusen. Ik was rustig, had het idee dat ik in goede handen was (hele lieve verpleging) en liet het maar gebeuren. Nadat alles aangesloten was moest ik gaan slapen. Ooit geprobeerd om op een Intensive Care te gaan slapen tussen allerlei piepjes, pompen, gerochel en luid zingende verpleegsters en verplegers voor een jarige collega en de wetenschap dat er iets in je hoofd zit wat er niet hoort en dat schijnbaar ook nog eens levensbedreigend is, twee kinderen thuis hebt zitten van 18 en 19 die hun vader zijn verloren aan de gevolgen van een hartstilstand… dat valt niet mee!
De operatie
De volgende ochtend komt een arts die zo uit een doktersroman kon zijn gelopen een ruggenprik nemen om te kijken of het vocht bloed bevatte of niet. Daarmee moet ook bepaald worden hoe snel de operatie gaat plaatsvinden. Nou, snel dus, er zit bloed in het vocht, het aneurysma is gaan lekken. Binnen een uur lig ik op de OK, wederom met een heel tof team dat zich afvraagt waarom ik niet nerveus ben omdat ik heel rustig overkom. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik me inderdaad heel rustig voel en laat het gebeuren.
Ik wil naar huis!
Ik word wakker op de Intensive Care en voel me prima en heb honger. Daar willen ze nog even mee wachten, drinken mag wel en of ik bezoek kan hebben van mijn vriend. Natuurlijk! Als hij weg is verveel ik me en wil tv kijken. Dat regelen ze voor me en ik voel me ontspannen. De hoofdpijn is weg, alleen het zicht in mijn linkeroog is niet goed. Wazig en troebel. Als het avond is krijg ik eten en het verzoek om te gaan slapen voor het herstel. Ik vind het vreselijk op die afdeling en geef de volgende dag aan dat ik daar echt weg wil, naar huis. Ze moeten daar om lachen en willen kijken wat ze kunnen doen. Er blijkt plek te zijn op de afdeling neurologie, gelukkig.
Weer thuis
Ik krijg twee hele leuke kamergenootjes en die middag komen mijn kinderen op bezoek met schone kleren, lekker douchen en dat stomme schort uit. Na alle disciplines van het ziekenhuis op bezoek te hebben gehad, het laatste infuus is verwijderd mag ik die donderdag al naar huis. YES ! De weg van Den Haag naar Riel (bij Tilburg) is niet echt lekker bevallen. Mijn hoofd klapt bijna uit elkaar en zo goed als ik me in het ziekenhuis voelde, zo ellendig was het toen ineens. Maar goed, met de medicatie die ik heb meegekregen van het ziekenhuis komt het snel onder controle. Het thuis zijn met mijn twee kinderen, de twee ruwharige teckels en mijn vriend doen me goed en ik ben snel weer op de been.
Mijn nieuwe leven begint
Het leven na een bloeding uit een hersenaneurysma breekt aan. Beter worden nadat je iets in je hoofd hebt gehad is een totaal ander verhaal dan herstellen van een gebroken arm. Ik werd onzeker, was bang dat het weer terug komt en ik voelde me vooral heel erg alleen. Daarom was mijn streven om zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan. Ik had een mooie baan bij een makelaarskantoor waar ik de verhuur deed van een grote portefeuille. Ik zat dus veel op de weg en dat kon de komende 6 maanden niet. Na het eerste bezoek aan de bedrijfsarts vond hij dat ik vervangende werkzaamheden kon gaan doen in een opbouwend schema, een prima idee vond ik.
Afgedankt door mijn werkgever
Maar mijn werkgever (om maar even te chargeren, niet zo’n empathisch persoon) vond van niet. Hij wist niet wat de gevolgen waren van de SAB en of ik mijn werk nog wel naar genoegen kon doen. Hij wilde van mij af na 17 jaar. Een ontvlechtingsprocedure volgde na maanden overleg met advocaten en er werd een transitievergoeding bepaald. Dat was het dan. Afgedankt na al die jaren trouwe dienst. En dan…?
Nieuw werk!
Aangezien ik geen re-integratiewerk had kunnen doen wist ik ook niet wat ik nog wel of niet kon, heel erg eng. Ik had voor mezelf besloten dat ik per 1 januari 2019 weer aan het werk wilde zijn, dan liep het precies over van het einde van mijn oude contract tot de nieuwe aanstelling. Dat is gelukt! Ik werk nu voor het Rijksvastgoedbedrijf en heb een veel betere baan dan voorheen met hele lieve collega’s.
Toch ook restverschijnselen
Mijn oog is weer helemaal hersteld gelukkig. Maar ik heb wel problemen met de concentratie en ik kan echt niet in een drukke stad, concert of wat dan ook zijn, dan word ik helemaal slap en heb ik het gevoel dat ik ga flauw vallen. Dat is echt heel naar. Wij zijn op vakantie naar Curaçao geweest en op zwarte zaterdag op Schiphol is een absolute no go voor mij, heel lastig.
Ik vond het heel fijn dat ik mijn verhaal heb kunnen doen en ik zou graag met lotgenoten in contact willen komen.
De contactgegevens van Esther zijn bij het HPP bekend.