Charlotte ontdekte in 2019 dat ze een ongebarsten aneurysma in haar hoofd heeft. Ze las het verhaal van Carola op deze site, bij wie op dezelfde manier het hersenaneurysma ontdekt was. Kort daarna stuurde ze haar een mail, die we nu van Charlotte mogen delen.
Charlotte: “Afgelopen vrijdag gingen mijn man en ik ons Sinterklaas cadeau inwisselen bij Prescan. Beide jong en geen klachten, waren wij voornemens er samen een dagje uit van te maken. Mijn man bleek aangegeven te hebben de uitslag graag samen te willen beluisteren, zo nuchter als ik toen nog was had ik daar nog niet eens over nagedacht. In de minuut van binnen komen bij de Radioloog, haar een hand geven en gaan zitten werd ons tijdens de hele korte samenvatting al veel duidelijk, bij mijn man was het goed maar bij mij was wel iets gevonden…
Na de uitslag brak ik
We hebben vervolgens uitgebreid met de radioloog kunnen praten over het aneurysma in mijn hoofd en het werd mij duidelijk dat de plek waar het zit en het type anders is dan een aneuryma elders in het lichaam. Na even praten, kwam de uitslag pas echt bij mij binnen en brak ik. Op weg naar huis voelde ik meteen een enorme informatie behoefte. Mijn aneurysma is gelukkig klein, groeien ze dan wel altijd? Is het behandelbaar? Wat zijn de kansberekeningen? IK HEB DRIE KLEINE KINDEREN, IK BEN ONMISBAAR en daar kwamen mijn tranen weer!
Slapeloze nacht
Die nacht werd ik ieder half uur wakker, “dus ik heb een aneurysma bij mijn hersenen”, het leek een soort mantra dat ieder moment dat ik wakker werd voorbij kwam. ’s Ochtends scheen de zon, het was een extreem prachtige dag voor 16 februari, ik besloot mezelf deze dag op het onderhoud van onze tuin te storten en heerlijk de hele dag buiten met mijn kinderen door te brengen. Ik kon het van me afzetten en er gingen uren voorbij dat ik er niet meer aan dacht.
Feiten en kansen
Zondag ging ik verder met het zoeken naar antwoorden, ik las dat het gemiddeld bij 55 jaar ‘knapt’, dat het eventueel wel te opereren is, maar ook dat de operatie niet altijd slaagt en met, in 5% van de gevallen, de dood als gevolg. Wat een feiten, wat een keuze en vooral, wat een maatwerk. Overdonderd door de informatie en het feit dat het allemaal niet zo zwart/wit op te lossen was brak ik nu volledig. Ik lag te huilen in mijn bed, mijn verdriet leek zelfs uit mijn tenen te komen en ik zei tegen mijn man: ik mag niet wegvallen, mijn project is niet af!
Afleiding zoeken
De dagen daarna was ik enorm blij dat ik gewoon naar mijn werk kon, afleiding, afleiding, afleiding. Ik heb sinds twee weken een nieuwe baan en mijn agenda stond heerlijk vol gepland. Zodra ik echter vanuit werk in de auto stapte kwamen mijn tranen en gedachten weer terug. Dinsdag ben ik uit mijn werk naar de sportschool gereden, tillen was mij bij Prescan vooralsnog afgeraden dus ik hing mijn krachttraining aan de wilgen. Maar wat dan? Ga ik nu als een dame op leeftijd niets meer doen, ik wist meteen het antwoord voor mezelf, NEE.
Rollercoaster aan emoties
Hoewel ik me na de uitslag afvroeg of ik dit wel had willen weten, zeg ik nu ook tegen mijn man ‘Ik leef!’ Ik probeer kracht te putten uit jouw woorden, Carola dat dit weten ook zoveel kan brengen! Het voelt als een soort rollercoaster, zoveel kansen, maar ook zoveel onzekerheid. Zo sterk, maar op de kleinste momenten (gisteren een groep 3 optreden van mijn dochter) breek ik emotioneel. Als ik ’s avond de hond uitlaat vraag ik me af of ik dat ’s middags wel heb gedaan? Wanneer mijn dochter vraagt om het bakje smeerworst, leg ik een ui op tafel.
De doorverwijzing
Vanmorgen zat ik bij de huisarts om de officiële doorverwijzing aan te vragen. Een bezoek waar ik totaal niet tegenop zag en waar ik sterk in ging. De verbazing van de huisarts en ook zijn vraag ‘Had je dit wel willen weten’, sloegen toch weer onverwachts op mij in. Het is nu afwachten tot een bezoek aan de neuroloog. Ik ben benieuwd wat ze gaan doen, kunnen ze bijvoorbeeld ook zien hoe dik de wanden zijn? Verder ga ik uit van monitoren, maar ik heb eigenlijk ook weer geen idee. Dit schrijven is iig voor mij vast ergens goed voor (en levert lig weer een leeg pakje zakdoekjes op….). Ik ben stiekem heel benieuwd naar hoe groot jouw aneurysma was, waarom werd er gekozen voor monitoren ipv behandelen. Wat zijn de tips, de do’s en dont’s?
Naschrift van de redactie:
Toen we Charlotte vroegen of we haar mail op de site mochten publiceren, zei ze volmondig ‘Ja’. Het gaat goed met haar, het aneurysma wordt in de gaten gehouden en is sinds 2019 niet gegroeid. Toch zijn de controlescans elke keer weer spannend. Hoewel ze er niet meer dagelijks bij stilstaat, is het hersenaneurysma nooit helemaal weg uit haar gedachten. Zoals ze zelf zegt: ‘Ik wil niet alleen maar bang zijn, maar juist volop van het leven genieten. Ik denk iets minder na over de verre toekomst, leef meer in het hier en nu. Vandaag telt. En dat bevalt me prima!”